افغانستان در فهرست گرسنه‌ترین کشورهای جهان قرار گرفت
تاریخ انتشار: ۱۱ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۸۸۳۵۳۶
خبرگزاری آریا-فائو اعلام کرده است که اقدام‌های بشردوستانه برای جلوگیری از فاجعه گرسنگی و مرگ در افغانستان حیاتی است.
به گزارش خبرگزاری آریا به نقل از ایندیپندنت ،سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو)، همراه با برنامه جهانی غذای سازمان ملل، گزارشی مفصل در مورد وضعیت امنیت غذایی در سراسر جهان منتشر کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این گزارش که همراه با یک نقشه تحلیلی و نمودار منتشر شده است، نشان می‌دهد که 22 کشور در جهان به‌عنوان کانون‌های گرسنگی شدید شناخته می‌شوند که افغانستان نیز از جمله آن‌ها است.
فائو در این گزارش نوشت که از میان این 22 کشور، هشت کشور از جمله افغانستان، هایئتی، نیجریه، سومالی، سودان جنوبی، یمن و منطقه ساحل (بورکینافاسو و مالی) در وضعیتی شدیدا وخیم قرار دارند و «اقدام‌های بشردوستانه برای جلوگیری از فاجعه گرسنگی و مرگ، حیاتی است».
این گزارش در حالی منتشر می‌شود که سازمان‌های امدادرسان و آژانس‌های سازمان ملل در سال جاری میلادی از کاهش شدید بودجه برای کمک بشردوستانه به افغانستان نگران‌اند. دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل (اوچا) در آخرین گزارش‌هایش تاکید کرد که در سال جاری میلادی، از مجموع بودجه مورد نیاز برای نجات زندگی انسان‌ها در افغانستان، فقط 5 درصد آن تاکنون تامین شده است. سازمان ملل در شروع سال 2023، حدود 4.6 میلیارد دلار برای رسیدگی به نیازهای بشردوستانه در افغانستان درخواست بودجه کرده بود.
در حالی که افغانستان با خشکسالی‌های پی‌درپی، سرازیرشدن سیلاب‌ها و وقوع دیگر حوادث طبیعی روبرو است، اوضاع نابسامان سیاسی، دستورهای سختگیرانه طالبان برای زنان و نیز سوءاستفاده طالبان از کمک‌های بشردوستانه سبب کاهش شدید کمک‌ها و تشدید بحران شده است.
به گزارش آژانس‌های سازمان ملل متحد، 97 درصد از جمعیت افغانستان زیر خط فقر زندگی می‌کنند و نزدیک به 28 میلیون نفر برای ادامه زندگی‌شان به کمک‌های بشردوستانه احتیاج دارند.
هر چند با سقوط دولت جمهوریت و سلطه طالبان بر افغانستان، پس از آنکه مجراهای ارسال کمکی خارجی به افغانستان مسدود شد، بودجه‌های کمکی به‌عنوان کمک بشردوستانه به این کشور، از طرف کشورهای غربی و سازمان‌های امدادرسانی، در نظر گرفته شد، اما رفتارهای طالبان ادامه این روند را با چالش مواجه کرد.
پس از آنکه طالبان دستور منع کار زنان در ادارت غیردولتی را صادر کرد، هزاران مددکار زن بیکار شدند و بسیاری از پروژه‌های کمکی به افغانستان متوقف شد. برخی از کشورها، از جمله کانادا و بریتانیا، عملا بودجه کمکی‌شان را به افغانستان کاهش دادند. برخی از سازمان‌های امدادرسان مانند شورای پناهندگان نروژ و کمیته بین‌المللی نجات نیز بخش‌هایی از کارشان را متوقف کردند.
این توقف و کاهش در بودجه، خود به سادگی میزان فقر و گرسنگی را افزایش داد. اما با این حال، طالبان بدون توجه به وخامت اوضاع اقتصادی مردم، با تکیه بر آنچه اصول شرعی می‌دانند، در آوریل سال جاری، دستور منع کار زنان در ادارات سازمان ملل متحد را نیز صادر کردند
تلاش‌های سازمان ملل برای لغو این محدودیت تاکنون نتیجه نداده است و این محدودیت سبب شده که بسیاری از ادارات سازمان ملل بخش عمده‌ای از کارشان را که به دست کارکنان زن و مرد افغان انجام می‌شد، متوقف کنند. البته برخی از این آژانس‌ها تنها با حضور کارکنان مردشان هنوز به کار ادامه می‌دهند.
به گفته یان آگلند، دبیر شورای پناهندگان کشور نروژ که اخیرا به افغانستان سفر کرده بود، «آنچه باعث وخامت اوضاع است، در گام نخست دستورهای طالبان نیست بلکه کاهش بودجه است».
آگلند گفت که بسیاری از سازمان‌های امدادرسان، کارکنانشان را نه تنها به‌دلیل محدودیت‌های وضع‌شده از طرف طالبان، بلکه به‌دلیل کاهش بودجه نیز از کار برکنار کردند.
چین به کمک برنامه جهانی غذا می‌آید
در حالی که برنامه جهانی غذا و دیگر آژانس‌های سازمان ملل درباره کاهش جدی بودجه کمک‌های بشردوستانه و در نتیجه تشدید بحران گرسنگی در افغانستان هشدار داده‌اند، چین اعلام کرده است که برای کمک به خانواده‌های آسیب‌دیده از بحران افغانستان با برنامه جهانی غذای سازمان ملل همکاری می‌کند.
برنامه جهانی غذا ضمن استقبال از پیشنهاد چین، اعلام کرد بسته کمک مالی که این کشور برای سال 2023 برای افغانستان در نظر گرفته است، به این سازمان امکان می‌دهد برای بیش از 70 هزار خانواده آسیب‌دیده از ناامنی غذایی در افغانستان کمک غذایی فراهم می‌کند.
هسیائو وی لی، مدیر کشوری و نماینده برنامه جهانی غذا در افغانستان، گفت: «امسال برنامه جهانی غذا در افغانستان با یک بحران شدید بودجه مواجه است و این کمک دولت چین کاملا به‌موقع و در لحظه‌ای صورت می‌گیرد که حمایت مستمر بیشتر موردنیاز است.» او گفت که بر اساس براوردها، بیش از 15 میلیون نفر در سراسر این کشور با ناامنی غذایی شدید مواجه‌اند و جلوگیری از افزایش بیشتر نرخ گرسنگی و سوءتغذیه نیازمند کمک‌های بشردوستانه مستمر است.
بودجه کمک به افغانستان در سال 2023 به چند دلیل عمده کاهش یافت و کشورهای اهداکننده از کمک به افغانستان خودداری کردند. یکی از این دلایل، ناکامی طالبان در عمل به تعهداتی بود که در آغاز روند صلح و حتی آغاز سلطه‌شان بر افغانستان به کشورهای جهان داده بودند. با وجود گذشت نزدیک به دو سال، هیچ یک از این تعهدات شامل تشکیل حکومتی فراگیر، احترام به حقوق بشر و آزادی رسانه‌ها، تامین حقوق زنان و مبارزه با تروریسم عملی نشده‌اند.
عامل دیگر تشدید دستورهای سختگیرانه طالبان بر زنان است که حتی به زنان شاغل در ادارات سازمان ملل و دیگر سازمان‌های امدادرسان داخلی و خارجی هم اجازه فعالیت نمی‌دهد.
در پی دستور طالبان مبنی بر منع کار زنان در ادارات غیردولتی در نوامبر 2022، برخی کشورهای کمک‌کننده تصمیم گرفتند بودجه کمکی خود را کاهش دهند. بسیاری از سازمان‌های امدادرسان نیز بخشی یا همه برنامه‌هایشان را متوقف کردند.
بسیاری از کشورهای کمک‌کننده دلیل این کاهش بودجه را مشخصا منع اشتغال زنان و نقش طالبان در حیف‌و‌میل شدن این کمک‌ها عنوان کردند؛ با این حال چین که از حامیان طراز اول طالبان به شمار می‌رود، اعلام کرده است که با برنامه جهانی غذا در زمینه مقابله با بحران گرسنگی در افغانستان همکاری می‌کند.
چین به‌تازگی توافقنامه پیوستن افغانستان به طرح اقتصادی کمربند و جاده را با پاکستان امضا کرد. در این توافقنامه هم بر لزوم اعطای کمک‌های بشردوستانه به افغانستان تاکید شده است.
سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) در گزارش اخیرش که 29 مه منتشر شد، افغانستان را در جمع هشت کشوری قرار داد که در شدیدترین بحران گرسنگی گرفتارند.
منبع: خبرگزاری آریا
کلیدواژه: افغانستان بحران گرسنگی چین سازمان های امدادرسان کمک های بشردوستانه برنامه جهانی غذا سازمان ملل بودجه کمک ملل متحد آژانس ها کمک ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۸۸۳۵۳۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
طالبان در سیلاب هم آب را به ایران بست | چانه‌زنی بر سر آب به کجا رسید؟
یکی از بزرگترین مشکلات استان سیستان و بلوچستان، خلف وعده مقامات کشور همسایه یعنی افغانستان در رهاسازی حقابه ایران از رودخانه هیرمند است. البته قسمت‌هایی از این استان به‌طور میانگین هر سه سال یکبار بیش از ۳ تا ۵ میلیارد مترمکعب بارش باران را تجربه می‌کند و حتی سیل نیز خسارت‌های قابل توجهی به این نقطه از کشور وارد کرده است.
به گزارش فرهیختگان، اما به دلیل مدیریت نه‌چندان مناسب، این حجم از آب وارد دریا شده و فرصت استفاده از آن از بین می‌رود. همین بارش‌ها در صورت مدیریت صحیح می‌تواند استان را از بحران اولیه آبی نجات دهد، اما ضعیف بودن راهبرد‌های مدیریتی باعث شده تا سیستانی‌ها بهره چندانی از این نزولات آسمانی نداشته باشند.
از سوی دیگر مسائل امنیتی که پس از ناآرامی‌های سال ۱۴۰۱ در سیستان‌وبلوچستان شکل گرفت و حملات تروریستی که در راسک و چابهار صورت گرفت، نگاه توسعه‌ای استان را به امنیتی تغییر داده و اولویت‌ها را جابه‌جا کرده است.
نیم قرن چانه‌زنی بر سر آببه دنبال کشمکش‌های تاریخی بر سر ذخایر آبی در منطقه، معاهده حقابه میان افغانستان و ایران بر سر رود هیرمند که از کوه‌های هندوکش سرچشمه می‌گیرد در اسفندماه سال ۱۳۵۱ به امضای نخست‌وزیران دو کشور رسید و سه ماه بعد در خردادماه ۱۳۵۲ مجالس قانونگذاری دو کشور این معاهده را تصویب کردند. تصویب این معاهده شرایط حقوقی استفاده از هیرمند را برای ایران و افغانستان مشخص کرد. براساس این معاهده، حقابه ایران ۲۶ مترمکعب در ثانیه آن هم در سال‌های معمولی و نرمال آبی است.
این معاهده، سال معمولی و نرمال آبی را نیز تعریف کرده که براساس سنجش مرکز سنجش دهراوود مشخص می‌شود و آن هم طوری است که یک سال نرمال آبی در حوضه آبی هیرمند چیزی حدود شش میلیارد و ۵۰۰ میلیون مترمکعب آب می‌باشد. براساس محاسبه حقابه ایران سالانه به ۸۲۰ میلیون مترمکعب می‌رسد. با این حال از زمان به امضا رسیدن این معاهده تاکنون، دولت افغانستان آنچنان که باید به مفاد آن عمل نکرده است. چنانچه در سال‌های اخیر با وجود دیدار‌ها و گفتگو‌های متعدد میان مقامات دو کشور بر سر احقاق حقوق ایران و رهاسازی آب هیرمند به سوی دریاچه هامون، در سال آبی جدید، ۱۱ درصد از حقابه ۸۲۰ میلیون مترمکعبی به سمت ایران روانه شده است.
ماجراجویی اردوغان در چهارراه آسیاکارشناسان معقتدند مساله آب در سیستان به دلیل قرارگیری در شرایط خاص و بحرانی، تبدیل به یک ابزار سیاسی و انتفاعی شده است. چنانچه بسیاری از سد‌هایی که در افغانستان ساخته می‌شود به صورت سفارشی هستند. در این میان، کشورهایی مثل هندوستان و ترکیه به دلایل سیاسی، اقتصادی و استراتژیکی در سدسازی‌های افغانستان روی کانال هیرمند و سد‌های دربندی‌خان و هریرود نقش بسزایی دارند.
درواقع افغانستان با این سرمایه‌گذاری‌های خارجی موفق به اجرای برنامه‌های آبی خود شد و ایران یکی از کشورهایی است که از این پروژه‌ها متضرر می‌شود. امنیتی‌سازی موضوع آب در کابینه کابل، مردم این کشور را نیز تحت تاثیر قرار داده است. مردم افغانستان و حتی دانشجویان افغانستانی که در خارج از این کشور زندگی می‌کنند نیز نسبت به کوچک‌ترین کنش آبی در منطقه، واکنش نشان می‌دهند. این درحالی است که کشور ما از چنین نیروهای فعالی کم‌نصیب است و متاسفانه نسبت به دغدغه‌ها و طرح‌های همان تعداد محدود هم بی‌توجهی می‌شود. برای درمان مشکل آب، طی دهه‌های اخیر سرمایه‌های زیادی به بهانه اجرای طرح‌های توسعه‌ای روانه جنوب شرق کشور شده، اما این طرح‌های پرهزینه تقریبا هیچ آورده‌ای برای مردم این منطقه نداشته است.
مقامات: امیدواریم ادامه داشته باشددر روزهای اخیر تصاویر منتشر شده حاکی از رهاسازی آب هیرمند به سمت هامون است. این اتفاق درحالی رخ داده که در سال جاری افغانستان شاهد بارش‌های قابل توجهی بوده و برخی از کارشناسان بر این باورند که این رهاسازی آب تحت اختیار مقامات افغانستان نبوده و به عبارتی آن‌ها چاره‌ای جز روانه کردن آب‌های سرریز شده به سمت ایران نداشته‌اند. با این حال مقامات دو کشور واکنش‌های مثبتی نسبت به این موضوع نشان داده‌اند.
ملا عبدالغنی برادر، معاون اقتصادی نخست‌وزیر طالبان، در دیدار با حسن کاظمی قمی، سفیر ایران در افغانستان اعلام کرد که آب رودخانه هیرمند پس از پایان خشکسالی چندساله، به استان سیستان‌وبلوچستان رسیده است. کاظمی قمی نیز در دیدار با امیرخان متقی، سرپرست وزارت خارجه طالبان ضمن تشکر از تعهد و اقدامات کابل به تامین حقابه ایران، ابراز امیدواری کرده که این روند رهاسازی آب از سد‌ها تداوم داشته باشد و حقابه ایران از رود هیرمند تامین شود.
علی سلاجقه، رئیس سازمان حفاظت از محیط‌زیست هم با ابراز امیدواری از ادامه‌دار بودن روند رهاسازی آب، از رایزنی‌ها و نشست‌های متعدد میان مقامات دو کشور خبرداد و اعلام کرد که مسئولان حاکم بر افغانستان رویکرد مناسبی نسبت به مساله حقابه داشتند.
درویش: طالبان اراده مثبتی نداردمحمد درویش فعال محیط‌زیست با تاکید بر اینکه هیرمند رودخانه‌ای است که آورده‌اش بیش از ۵ میلیارد مترمکعب در سال است، گفت: «حقابه ایران از مجموع آورد سالانه رودخانه هیرمند ۱۴ درصد است؛ بنابراین کشورما از این حقابه ۸۲۰ میلیون مترمکعب سهم دارد. در حال حاضر گفته می‌شود که از ۸۲۰ میلیون متر مکعب ۷ درصد و در خوش‌بینانه‌ترین حالت ۱۱ درصد وارد کشور شده، یعنی چیزی حدود ۸۰ تا ۹۰ میلیون مترمکعب. پس هنوز بخش قابل توجهی از آن حقابه وارد ایران نشده است.
دلیلش هم این است که دولت طالبان به کمک سد «کمال خان» توانسته مسیر رودخانه هیرمند را تغییر دهد و سرریز آبی که از سد «کجکی» و سد کمال خان خارج می‌شود به جای اینکه مسیر طبیعی خود را طی کرده و وارد ایران شود، به سمت تالاب «گود زره» در مرز بین افغانستان و پاکستان می‌رود. گزارش‌هایی که دریافت شده حاکی از آن است که بیش از یک میلیارد مترمکعب آب به سمت گود زره رفته است، یعنی بیش از حقابه ایران که ۸۲۰ میلیون متر مکعب است. متاسفانه ایران هم نتوانسته که حقابه را از طالبان بگیرد و این آبی که اخیرا آمده بیشتر از رودخانه «فراه‌رود» آمده.
فراه‌رود یکی دیگر از رودخانه‌هایی است که از افغانستان جاری می‌شود و به ایران و تالاب «هامون صابوری» که در مرز ایران و افغانستان و یکی از تالاب‌های تشکیل‌دهنده دریاچه هامون است، می‌رسد. بارندگی در آن ناحیه خیلی زیاد بوده و افغانستان هم هنوز آنجا سد ندارد، بنابراین آب از کنترلش خارج شده و وارد ایران شده است. پس هیچ اراده مثبتی در دولت طالبان برای این مقدار آبی که وارد ایران شده نبوده و آن‌ها اگر می‌توانستند این آب را هم نمی‌دادند.
در حال حاضر هم یک پروژه برای ساخت سد روی فراه‌رود دارند و به محض تکمیل شدن ساخت این سد، یک قطره آب هم از افغانستان وارد خاک ایران نخواهد شد. گود زره محصول طبیعی رودخانه هیرمند است. یعنی هیرمند در طول سالیان سال با طی کردن مسیرش وارد هامون می‌شده و سرریز آن به سمت گود زره جریان پیدا می‌کرده. گود زره هم یک تالاب مثل بقیه تالاب‌ها است. وقتی آب داشته باشد، پوشش هم ایجاد می‌کند و پرندگان برمی‌گردند.
اگر گود زره شوره‌زار است، پس هامون هم شوره‌زار حساب می‌شود. بالاخره اگر آب نداشته باشد تبدیل به شوره‌زار می‌شود. اتفاقا دیالوگی که ایران باید با طالبان برقرار کند این است که ما مخالف گود زره نیستیم و می‌خواهیم مسیر طبیعی رودخانه طی شود. یعنی آب وارد هامون شود، در هامون سرریز کند و وارد گود زره شود. اگر آن مسیر طبیعی اتفاق می‌افتاد، هم ایران از آن نفع می‌برد و هم افغانستان. حتی پاکستان هم می‌توانست از آن منتفع شود و کل منطقه سرسبز و خرم می‌شد و چشمه‌های گرد و خاک هم مهار می‌شد.
اما افغان‌ها میانبر زده‌اند و اجازه نمی‌دهند که آب وارد ایران شود و می‌خواهند آن را مستقیم وارد گود زره کنند. این اتفاق می‌تواند در کوتاه‌مدت میزان ورودی آب به گود زره را بهبود ببخشد، اما چشمه بزرگ گرد و خاک در ایران به وجود می‌آید و با توجه به اینکه باد غالب از غرب به شرق است، بخش‌های غربی افغانستان و منطقه هرات متاثر خواهند شد و آن‌ها هم آسیبش را خواهند دید.»
رهاسازی آب به نفع افغانستان استمتاسفانه مذاکره‌کنندگان ایرانی بلد نیستند که یک مذاکره برد-برد با دولت افغانستان و طالبان انجام دهند که ورود آب به ایران درنهایت به نفع هر سه کشور ایران، افغانستان و پاکستان خواهد بود. این اتفاق می‌تواند به شکل گرفتن حسن همجواری بهتر کمک کند. ما باید به سمتی برویم که بتوانیم با یکدیگر وارد تعامل شویم و نیازهای خود را به شکلی مطرح کنیم که حل آن‌ها منجر به ضرر برای کشور دیگر نباشد؛ بلکه یک منفعت مشترک ایجاد کند. چنانچه از سمت خراسان جنوبی رودخانه‌هایی هستند که وارد افغانستان می‌شود و ایران هم جلوی آن‌ها را نگرفته.
اما چه دلیلی دارد که افغانستان جلوی این آب‌ها را بگیرد؟ ما باید رفاقت خود را به همدیگر اثبات کنیم و تلاش کنیم که بگوییم هر چقدر حال این کشورها بهتر باشد و وضعیت رفاهی‌شان بهبود پیدا کند، به نفع همدیگر است و می‌توانند به یکدیگر کمک کنند که درنهایت تجارت قوی‌تری شکل بگیرد. افغانستان باید بداند که بزرگترین شریک تجاری آن در منطقه ایران است و بنابراین بهتر است که هوای ایرانی‌ها را داشته باشد تا آن‌ها هم هوای افغانستانی‌ها را داشته باشند. تروریسم در منطقه کنترل شود و امنیت برقرار شود. به این ترتیب یک معامله برد-برد تعریف می‌شود.
می‌توانیم حتی بیشتر حقابه بگیریمدرویش معتقد است که افغانستان به‌شدت به انرژی نیاز دارد. وی در این باره گفت: «در آن منطقه باد‌های ۱۲۰ روزه وجود دارد که الان به باد‌های ۱۶۰ روزه تبدیل شده. خوشبختانه اخیرا چندین توربین بادی در آنجا جانمایی کرده‌اند و ما می‌توانیم از انرژی بادی آنجا برق تولید کنیم و البته باید تعداد این توربین‌ها زیاد شود. سپس برق را به کشورهای همسایه صادر کنیم و در ازای آن حتی حقابه بیشتری از آن ۸۲۰ میلیون مترمکعب بگیریم. افغانستان هم می‌تواند به مردم خودش توضیح دهد که اگر ما داریم به ایرانی‌ها آب می‌دهیم، در عوض از آن‌ها برق می‌گیریم و این یک معادله برد-برد است.
به این ترتیب اگر پوشش طبیعی هامون برگردد و چشمه‌های تولید گرد و خاک مهار شود کیفیت دریافت انرژی هم بهتر می‌شود و حتی می‌توان در آنجا پنل‌های خورشیدی احداث کرد و تولید برق را افزایش داد. مشکل و خطایی که در ایران اتفاق افتاده این است که می‌خواستند از حقابه برای تامین آب نه‌فقط در زابل بلکه در کرمان و زاهدان استفاده کنند و طرف افغانستانی هم متوجه شد که این آب هرگز به گودزره نمی‌رسد و ایرانی‌ها می‌خواهند برای توسعه شهرهای خودشان از آن استفاده کنند؛ بنابراین حقابه‌ای به تالاب بین‌المللی هامون نرسید و چشمه‌های تولید گرد و خاک افزایش یافت.
باید توجه داشته باشیم که بخش قابل توجهی از متخصصان آب افغانستان در دانشگاه‌های ایران و در همین دانشگاه تهران تحصیل کرده‌اند و ما خودمان این فهم بوم‌شناختی را به آن‌ها منتقل کردیم. اگر تا الان هم اجازه دادند آبی وارد ایران شود به دلیل این است که آن‌ها وزارت نیرویی مثل وزارت نیروی ما نداشتند که اگر داشتند ۳۰ سال پیش همان بلایی که ما بر سر زاینده‌رود آوردیم و گاوخونی را از بین بردیم؛ بلایی که با زدن سد‌ها روی «کر» و «سیوند» بر سر «بختگان» آوردیم؛ همان بلایی که با زدن سد روی کرخه و کارون بر سر «هورالعظیم» و «چادگان» آوردیم؛ افغانستانی‌ها همین بلا‌ها را بر سر هیرمند و هریرود می‌آوردند و اجازه نمی‌دادند که یک قطره آب به سمت ایران بیاید. ما متوجه نیستیم که باید یک معامله برد - برد تعریف کنیم تا ضمن احترام به قوانین طبیعت، همگی از آن سود ببریم.»
حداقل آب شرب این استان را تصفیه کنیددرویش با اشاره به اینکه بیش از ۹۵ درصد بارندگی که امسال در استان سیستان‌وبلوچستان اتفاق افتاد، در قسمت بلوچستان بود، گفت: «در این استان شیب زمین به نحوی است که امکانی برای هدایت آب به سمت بالا فراهم نمی‌کند. سیستان منطقه بسیار کم‌بارشی است و میانگین بارندگی‌هایش زیر ۵۰ میلیمتر است و همیشه مدیون ورودی آب هیرمند بوده که از سمت افغانستان و ارتفاعات هندوکش می‌آمده. ما باید سعی کنیم با بجا آوردن حسن‌همجواری کاری کنیم که این حقابه به ایران برسد و در عین حال کار دیگری که باید بکنیم این است که سیستم تصفیه‌خانه فاضلاب را در زابل راه بیندازیم. شما اگر وارد زابل شوید با پدیده عجیبی روبه‌رو می‌شوید و آن بوی تعفنی است که در شهر هست. این به دلیل این است که آب شربی که مردم استفاده می‌کنند تصفیه نمی‌شود و به صورت کنترل نشده در معابر عمومی جاری می‌شود و به این ترتیب بوی بد آن امکان زیست باکیفیت را سلب کرده است. چرا ما آنجا یک تصفیه‌خانه نزنیم و با بازچرخانی این آب ارزشمند، دوباره از آن استفاده نکنیم؟ دست‌کم برای کشاورزی می‌شود از آن استفاده کرد. این کار‌های مهمی است که ایرانی‌ها باید در آن منطقه انجام دهند.»
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند